Przemyślenia mężczyzny po 30tce

Co to tak naprawdę znaczy w dzisiejszych czasach? Jak tutaj być tym prawdziwym mężczyzną?

Zastanówmy się jak wygląda dzisiaj świat? Faceci w rurkach, niezależne kobiety w spodniach. Media mydlące oczy na każdym kroku, ciężko się dowiedzieć czegoś rzetelnego i sprawdzonego. Dziennikarzom jest bliżej do bajkopisarzy, nam do dzieci. Wszystko oczywiście uwieńczone cielesnością i powierzchownością. To wszystko brzmi trochę jak żart, ale nie, to nasza rzeczywistość. Rzeczywistość w której na próżno doszukiwać się tradycyjnych wartości, dobrego wychowania, współczucia, empatii. Chcąc czy nie, dołączyliśmy do wyścigu. Możemy tą myśl wypierać, zaprzeczać jej, jednak ciężko jest zaprzeczać faktom.

Teraz w tym chaosie, tym natłoku informacji, każdy z nas próbuje się odnaleźć, skutecznie lub też nie. Schematy które były obecne nam od dzieciństwa, powoli przestają mieć zastosowanie. Weźmy chociaż na przykład naszych dziadków, jak wyglądało ich życie? Jakie były ich relacje? Myślicie, że dzisiaj młodzi ludzie byli by w stanie egzystować w identycznej relacji? Mam szczere obawy czy jest to możliwe. A więc dzisiaj, próbujemy przedefiniować, dostosować coś co znane do czegoś, co się sprawdzi. Zazwyczaj ze średnim rezultatem.

Więc ten mężczyzna, jaki powinien być? Co to tak naprawdę znaczy w dzisiejszych czasach? Założenie spodni, nie czyni nas już mężczyznami, potrzeba czegoś więcej. Potrzeba czegoś silnego, czegoś solidnego, czegoś wyjątkowego. Wyjątkowego jak pewność siebie, poczucie własnej wartości połączone ze współczuciem, empatią, wrażliwością. Wątpisz? A znasz kogoś kto taki jest? Uważasz, że to niemęskie?

Większość z nas zachowuje się jak małe dziecko które chce udawać dorosłego. Dlaczego dziecko? Ta zazdrość, fochy, kłótnie powodowane potrzebą akceptacji, bycia w centrum uwagi. Tak właśnie się zachowujemy. Kiedy ostatni raz ktoś znalazł w nas wsparcie? Co znaczy być wsparciem dla kogoś? Myślisz, że potrzeba do tego siły fizycznej i tężyzny muskularnej? Nie, do tego potrzeba właśnie pewności siebie, poczucia własnej wartości i empatii. Tylko wtedy jesteśmy w stanie zrozumieć co się dzieje, czego druga osoba potrzebuje i jej to dać. Być filarem w jej życiu i aby być tym filarem najpierw musimy ogarniać własne życie, własne problemy.

Zastanawiasz się jak to osiągnąć? Niestety nie posiadam recepty na udane życie. Do tego każdy musi dojść sam.

Nieodzowny krąg życia, gdzie początek jest końcem a koniec początkiem.

A więc stanąłem tam, pełen niepokoju i zwątpienia. Na jej twarzy również był niepokój. Oboje wiedzieliśmy co nas teraz czeka. Co teraz powie? Jak bardzo zaboli? Rozbiegane oczy w sztywnych ciałach niczym posąg, niby spokojne, niby bez ruchu a atmosfera napięta.

Czy to co robimy ma sens? Czy robimy to dobrze?

A więc zaczęło się... Najpierw ja, potem ona. Rozgrzmiały pierwsze słowa jak grom z jasnego nieba, padły pierwsze gesty. Wszystko ruszyło, już nie uciekniesz. Jesteś tu i teraz, słuchasz, odpowiadasz. Ten wewnętrzny bunt i mobilizacja.

A wystarczy sobie przypomnieć, te wszystkie dobre chwile, ten wysiłek. Pamiętam wszystko jakby to było wczoraj. Wszelkie wakacje, wspólne spotkania, gorące wieczory i tak, jest mi tego żal. Jednak zmiany przyszły zbyt późno, to nie był już ten czas. Straciliśmy swoją szansę. Cała zainwestowana energia, uczucia i czas przestają mieć znaczenie. Mówi się, że ludzie dostrzegają to co mieli dopiero gdy to stracą. Jest to prawda.

A więc to już, to jest ten koniec. Teraz każde zrobi rachunek sumienia, spojrzy na te wszystkie wydarzenia z innej perspektywy. Tak się bowiem uczymy, nie słuchamy, doświadczamy. Ból od zawsze był największym mentorem, życie zawsze weryfikowało.

Teraz już możesz tylko żyć nadzieją, że zdobyte doświadczenie zaowocuje w przyszłości, bo przecież jutro jest kolejny dzień.

Spotykając kolegę w dzień targowy, oto takie słyszy się rozmowy...

On: "Znowu wtopiłem, to jednak nie była ona."

Ja: "Ale co się stało?"

On: "No wiesz, na początku było fajnie, namiętnie. Była taka kochana, starała się."

On: "Zaradna i jednocześnie seksowna. Idealna!"

Ja: "I co? Zmieniła się?"

On: "Ha! Nawet nie wiesz jak bardzo."

Ja: "Czyli, że jaka jest teraz?"

On: "Stary! Ja jej totalnie nie poznaje! Cały czas marudzi, że nigdzie nie wychodzimy."

On: "Niby się nie staram, non stop jakieś wymagania. Wyszła z niej kolejna księżniczka!"

Ja: "Księżniczka powiadasz?"

 Spotkało to chyba każdego z nas...

Tylko kto z nas tak naprawdę się zastanowił z czego to wynika? Już słyszę ten zgodny chór, że kobiety takie są. No dobrze, kobiety takie są, a jacy my jesteśmy?

Trudne pytania zadaję, wiem drogi czytelniku. To może jeszcze jedno? Jak zdobywamy partnera/kę? I co się dzieje jak już jest nasz/a?

Początki...

Przyjemnie jest poznać nową osobę, prawda? Ta fascynacja, podniecenie, dreszczyk emocji, badanie granic.

To jest to! Szansa na nowy start, lepsze życie. Teraz trzeba się wykazać, zbudować jak najlepsze relacje, pokazać ile jesteśmy warci. Romantyczne kolacje, spacery, wspólne wyjścia, magiczny czas. Któż by tego nie chciał?

Tylko jak długo to wszystko trwa i ile w tym wszystkim jest nas? Jesteśmy szczerzy ze sobą? Czy aby napewno patrząc w lustro widzimy nasze powszednie odbicie?

Akceptacja...

Lub jej brak. Tak bardzo boimy się odrzucenia, tak bardzo chcemy być zaakceptowani, że wcielamy się w rolę, tej idealnej osoby. Urządzamy spektakl masek, wyciągamy i pokazujemy te najlepsze.

Publiczność szaleje, "show must go on!". Jesteśmy świetnymi aktorami, idelanie odgrywając swoje role... i tylko te role pokazujemy drugiej osobie.

Karytkatura...

Jak inaczej nazwać obraz który zbudowaliśmy w czyjejś głowie, jak nie karykaturą nas samych? W tym obrazie nie doszukamy się nas, tylko postaci które odegraliśmy. Budujemy związek w którym chcemy być akceptowani, zrozumiani, kochani. Tylko tak naprawdę budujemy go dla kogoś innego, kogoś kto jest naszym wyobrażeniem. My się w tej relacji nie odnajdziemy.

Szczerość...

I zaufanie. Czy masz na tyle odwagi aby się obnażyć przed swoją drugą połówką? Pokazać jakim się jest na codzień? Te lepsze i gorsze cechy?

Ludzie kochają nas, za nasze wady. To właśnie nasze wady sprawiają, że jesteśmy unikatowi, że jesteśmy sobą.

Jak się dobrać kobiecie do majtek? Pytanie które zapewne zadaje sobie wielu mężczyzn, mistyczna sztuka porządana przez większość z nas.

Chcesz iść na skróty? Chcesz tego tu i teraz? Nie ma nic prostszego, mów to co obiekt Twojego porządania chce usłyszeć. Powiedz jaka to jest wyjątkowa, jak pierwszy raz spotkałeś w swoim życiu tak fantastyczną kobietę i że świata poza nią nie widzisz. Wspomnij jakie ma fantastyczne wyczucie stylu, jaka jest zadbana i elegancka. Po czymś takim, nie będziesz musiał nawet zdejmować jej majtek, same spadną.

Podoba Ci się ta receptura? Zaliczyłeś? Rozpiera Ciebie duma z kolejnego podboju? Świetnie, tak trzymaj! Jesteś Panem Świata!

Tylko co dalej?

Jak teraz wygląda wasza relacja? Aaaa przecież zapomniałem, to był jednorazowy numerek. Tylko co jeśli to jest naprawdę fantastyczna kobieta? Jeśli to miała być przygoda, ale żal odpuszczać?

Ta relacja zaczęła się od kłamstwa, tutaj nie ma nic prawdziwego. Wmówiłeś jej jaka to jest fantastyczna tylko po to, żeby zrealizować swój cel, mieć kolejne zaliczenie. Postawiłeś sobie poprzeczkę baaaardzo wysoko (innym zresztą też).

Ale to była tylko przygoda...

No dobrze, to był tylko numerek, nie zachwyciła, idziesz dalej. Idziesz dalej myśląc tylko o sobie, pozastawiając ją z tymi słowami które dźwięczą w jej główce, jaka to nie jest fantastyczna.

Niby fantastyczna, ale znowu została sama, wykorzystana, obdarta ze złudzeń.

I wtedy trafiasz na tą jedyną...

 Tak, ta jedyna, idelana. Tylko wiesz co? Przed Tobą ktoś ją potraktował tak samo jak Ty swoją poprzednią "koleżankę". Powodzenia w zdobywaniu jej, tej idealnej... Tej idealnej i zamkniętej w sobie.