Przemyślenia mężczyzny po 30tce

Spotykając kolegę w dzień targowy, oto takie słyszy się rozmowy...

On: "Znowu wtopiłem, to jednak nie była ona."

Ja: "Ale co się stało?"

On: "No wiesz, na początku było fajnie, namiętnie. Była taka kochana, starała się."

On: "Zaradna i jednocześnie seksowna. Idealna!"

Ja: "I co? Zmieniła się?"

On: "Ha! Nawet nie wiesz jak bardzo."

Ja: "Czyli, że jaka jest teraz?"

On: "Stary! Ja jej totalnie nie poznaje! Cały czas marudzi, że nigdzie nie wychodzimy."

On: "Niby się nie staram, non stop jakieś wymagania. Wyszła z niej kolejna księżniczka!"

Ja: "Księżniczka powiadasz?"

 Spotkało to chyba każdego z nas...

Tylko kto z nas tak naprawdę się zastanowił z czego to wynika? Już słyszę ten zgodny chór, że kobiety takie są. No dobrze, kobiety takie są, a jacy my jesteśmy?

Trudne pytania zadaję, wiem drogi czytelniku. To może jeszcze jedno? Jak zdobywamy partnera/kę? I co się dzieje jak już jest nasz/a?

Początki...

Przyjemnie jest poznać nową osobę, prawda? Ta fascynacja, podniecenie, dreszczyk emocji, badanie granic.

To jest to! Szansa na nowy start, lepsze życie. Teraz trzeba się wykazać, zbudować jak najlepsze relacje, pokazać ile jesteśmy warci. Romantyczne kolacje, spacery, wspólne wyjścia, magiczny czas. Któż by tego nie chciał?

Tylko jak długo to wszystko trwa i ile w tym wszystkim jest nas? Jesteśmy szczerzy ze sobą? Czy aby napewno patrząc w lustro widzimy nasze powszednie odbicie?

Akceptacja...

Lub jej brak. Tak bardzo boimy się odrzucenia, tak bardzo chcemy być zaakceptowani, że wcielamy się w rolę, tej idealnej osoby. Urządzamy spektakl masek, wyciągamy i pokazujemy te najlepsze.

Publiczność szaleje, "show must go on!". Jesteśmy świetnymi aktorami, idelanie odgrywając swoje role... i tylko te role pokazujemy drugiej osobie.

Karytkatura...

Jak inaczej nazwać obraz który zbudowaliśmy w czyjejś głowie, jak nie karykaturą nas samych? W tym obrazie nie doszukamy się nas, tylko postaci które odegraliśmy. Budujemy związek w którym chcemy być akceptowani, zrozumiani, kochani. Tylko tak naprawdę budujemy go dla kogoś innego, kogoś kto jest naszym wyobrażeniem. My się w tej relacji nie odnajdziemy.

Szczerość...

I zaufanie. Czy masz na tyle odwagi aby się obnażyć przed swoją drugą połówką? Pokazać jakim się jest na codzień? Te lepsze i gorsze cechy?

Ludzie kochają nas, za nasze wady. To właśnie nasze wady sprawiają, że jesteśmy unikatowi, że jesteśmy sobą.

Jak się dobrać kobiecie do majtek? Pytanie które zapewne zadaje sobie wielu mężczyzn, mistyczna sztuka porządana przez większość z nas.

Chcesz iść na skróty? Chcesz tego tu i teraz? Nie ma nic prostszego, mów to co obiekt Twojego porządania chce usłyszeć. Powiedz jaka to jest wyjątkowa, jak pierwszy raz spotkałeś w swoim życiu tak fantastyczną kobietę i że świata poza nią nie widzisz. Wspomnij jakie ma fantastyczne wyczucie stylu, jaka jest zadbana i elegancka. Po czymś takim, nie będziesz musiał nawet zdejmować jej majtek, same spadną.

Podoba Ci się ta receptura? Zaliczyłeś? Rozpiera Ciebie duma z kolejnego podboju? Świetnie, tak trzymaj! Jesteś Panem Świata!

Tylko co dalej?

Jak teraz wygląda wasza relacja? Aaaa przecież zapomniałem, to był jednorazowy numerek. Tylko co jeśli to jest naprawdę fantastyczna kobieta? Jeśli to miała być przygoda, ale żal odpuszczać?

Ta relacja zaczęła się od kłamstwa, tutaj nie ma nic prawdziwego. Wmówiłeś jej jaka to jest fantastyczna tylko po to, żeby zrealizować swój cel, mieć kolejne zaliczenie. Postawiłeś sobie poprzeczkę baaaardzo wysoko (innym zresztą też).

Ale to była tylko przygoda...

No dobrze, to był tylko numerek, nie zachwyciła, idziesz dalej. Idziesz dalej myśląc tylko o sobie, pozastawiając ją z tymi słowami które dźwięczą w jej główce, jaka to nie jest fantastyczna.

Niby fantastyczna, ale znowu została sama, wykorzystana, obdarta ze złudzeń.

I wtedy trafiasz na tą jedyną...

 Tak, ta jedyna, idelana. Tylko wiesz co? Przed Tobą ktoś ją potraktował tak samo jak Ty swoją poprzednią "koleżankę". Powodzenia w zdobywaniu jej, tej idealnej... Tej idealnej i zamkniętej w sobie.